Ścieżka Zmysłów

W piątkowy poranek po śniadaniu wyruszyliśmy w stronę szwajcarskich Alp.
Przez jakiś czas jechało mi się przyjemnie, ale nagle zrozumiałem co się wydarzy: jazda górskimi serpentynami!
Pomyślałem, że trudno, trzeba to jakoś wytrzymać, na pewno miejsce do którego zmierzamy będzie piękne i to wynagrodzi mi te zawirowania na zakrętach:)
Widoki z okna były bardzo zachęcające i już byłem pewien, że czeka mnie przechadzka górskimi ścieżkami.
Zatrzymaliśmy się w jakiejś małej miejscowości, już chciałem wysiadać, ale okazało się, że jeszcze chwilę trzeba jechać. Choć Pani i Pan z kimś się przywitali, więc wydedukowałem, że będziemy mieć spotkanie z kimś nowym. Od razu zacząłem się zastanawiać kto to będzie, czy tam gdzie jedziemy mieszka pies, a może kot?;-).
Ten kawałek drogi minął błyskawicznie, nie miałem więc czasu na jakieś głębsze analizy, Pani jeszcze mi rzuciła: pamiętaj Enzo, zachowuj się jak trzeba!
Ha, różnie to jednak można interpretować, więc stwierdziłem, że będę po prostu sobą.
Rozpocząłem od tego, że zademonstrowałem swoje możliwości głosowe. Basem, tak głośno, że pewnie wszystkie sarny mieszkające w okolicy usłyszały o moim przybyciu..
Teraz mi trochę głupio, lepiej nie drzeć się tak na wstępie.
Zaraz też podszedłem zapoznać się z nowymi osobami, była to Holly http://www.dziennikparyski.com/ i jej rodzina.
Wszystkich trochę powąchałem, trochę(niestety) poobskakiwałem, dałem się pogłaskać. I pobiegłem rozpoznać teren. Krzaki, drzewa, trawa, kuchnia;-)
Wszystko mnie interesowało i chciałem być wszędzie: w kuchni zapachy, w ogródku grill, a także wielka piłka. Parę razy udało mi się ją upolować, ale Pani mi wyjaśniła, że to nie jest psia piłka.
Holly zaprowadziła nas na szlak. Sentier des Sens -bardzo ładna nazwa.
http://www.latzoumaz.ch/en/ete/detail.php?idContent=520
Ścieżka zaczynała się od małego muzeum. Parę drewnianych domków, a w środku różne niespodzianki na mnie czekały. Zaskakujące spotkania. Wpierw zauważyłem ptasie figury, ale stały jakoś nieruchomo i nie były wystraszone tym, że się kręcę po pomieszczeniu.
Pomyślałem, że to takie ptaki-zabawki, a tu nagle usłyszałem ich głosy, zamurowało mnie. jeden skończył swoje ćwierkanie to inny zaczynał. A wszystkie chwaliły się jak to wspaniałe jest mieszkać w Szwajcarii.
Jeszcze nie zdążyłem rozwikłać tej ptasiej zagadki, a już w kolejnym pomieszczeniu poczułem się jeszcze bardziej zbity z tropu:
Kto by nie był, prawda?Wąchałem zwierzęta, ich zapach był dość słaby, ale one wyglądały jak żywe! Podeszłem do każdego egzemplarza, powąchałem te miejsca co trzeba, zero ruchu ze strony tych zwierząt, niektórym spoglądałem głęboko w oczy, nie reagowały. Poczułem się dość skonsternowany... co jest grane?
Okazało się, że to wypchane zwierzęta. Kiedyś były żywe, biegały po alpejskim lesie, ale gdy ich czas się skończył zostały muzealnymi eksponatami.
To jak Szarik z Pancernych!(czytałem o nim w internecie).
Ten lisek był jak żywy, ciekawe czy taki żywy tez zechciałby stanąć ze mną nos w nos?

Potem to już była tylko trawa, woda, trawa, woda;-)
Czasem na smyczy(nakaz), a czasem swobodny bieg.
Wszędzie było sporo wody, a to kanał, a to strumyk. Korzystałem ile się dało. To było bardzo przyjemne, picie takiej czystej wody, pluskanie się w niej, a potem przegryzanie soczystej trawy.
Wtedy myślałem o tych krowach, które w tej okolicy żyją, są słynne, z ich mleka robi się przecież ser gruyere.. http://www.globtroter.org/gruyere.html
O nim jeszcze wspomnę w innym wpisie.
Nadszedł moment, że trzeba było kończyć spacer i wracać do domku Holly.
Z podwórza jest jeden z najpiękniejszych widoków górskich jakie widziałem. Widać Alpy, w dole jest dolina Rodanu, wszystkie miasteczka widać jak na dłoni. Można tak stać i patrzeć bardzo długo. Ja oczywiście oprócz kontemplowania widoków pilnowałem tego co się dzieje przy grillu. Starałem się jednak trzymać odpowiedni dystans, aby nie wyjść na jakiegoś łakomczucha. Czułem apetyczne zapachy, popróbowałem różnych sztuczek(mina typu głodny pies, magnetyzujące spojrzenie po którym ręka z widelcem zadrży itd).
Zamiast czekoladowego kremu (do tej pory słyszę nad nim zachwyty), czy też przypieczonej kiełbaski dostałem wielką kość:
Wpierw się nią delektowałem, a potem po prostu zdecydowanie pożarłem.
Czas mijał i czułem się już dobrze zaaklimatyzowany, w dodatku usłyszałem tyle miłych słów o sobie. Aż mnie duma rozpierała, bo kto nie lubi usłyszeć czegoś dobrego o sobie?
Nawet słysząc jakieś ruchy w zaroślach zainterweniowałem, wyczułem, że to jakaś leśna zwierzyna i dałem jasny komunikat: dziś ja tutaj pilnuję, podwórko pod ochroną.

Żal mi było wyjeżdżać, bo takie miejsce jest wprost idealne dla mnie. Las, woda, góry, spokój, przestrzeń. Ale cóż, na razie pozostaje miejskim labradorem, a ciche zakątki mam podczas wakacji, nie mogę narzekać. Cieszę się z tego co mam, taki pozytywnie nastawiony do wszystkiego jestem i zamierzam być.
Holly, miło mi u Was i z Wami czas minął, a może kiedyś na tym ładnym podwórku będzie biegał Wasz pies, wiem, że byłby szczęśliwy.