prośba do pana Delanoe

Panie Delanoe, merze Paryża, poproszę dla psów o więcej zielonej przestrzeni w mieście.

Gdzie wychodzą pobiegać paryskie psy? Legalnie?
Ze sprzątaniem po mnie nie ma problemu:-).
Wokół wieży Eiffla, po zmroku sporo spacerowiczów z psami swobodnie biegającymi, ale tam większość trawników jest ogrodzona, podejrzewam więc, że te spacery są na "półlegalu".
Widziałem interesujące skwerki, nie jakieś super wielkie, ale odpowiednie na mały spacer, cóż, były zamknięte, a w dodatku wisiały tam takie tabliczki:
Jest nad Sekwaną ulica, gdzie są prawie same sklepy ogrodnicze i "zwierzęce".
Widziałem też wiele sklepów bardzo, bardzo eleganckich dla psów i kotów, wolałem nawet tam nie zaglądać, bo jeszcze coś wpadłoby mi w oko, a okazałoby się droższe niż moje przyszłe legowisko?
Czułem wiele życzliwości od spotykanych osób, zagadywano do mnie, fotografowano mnie skrycie lub otwarcie, głaskano po łbie. Jak trzeba było to robiłem minę groźnego psa i nikt nas nie zaczepiał( o tym muszę przy innej okazji wspomnieć).
Każdego ranka spotykałem miejscowe psy na spacerze. Snuły się tak jak i ja po ulicy, posikując w krzakach przy ścieżce rowerowej. Ścieżka biegnie pośrodku jezdni. Psy przekazały mi informację, że nie ma innych możliwości w pobliżu. Obszedłem naszą okolicę przez te parę dni i faktycznie, nie było lekko.
"Moja";-) ulica i drzewa, które z braku innych miejsc obsikiwałem ( na przemian z miejscowymi psami i ludźmi).
Muszę przyznać, że dla mnie i tak taka ulica i cała okolica to były atrakcje, coś nowego, tysiące zapachów. Jednak czułem tęsknotę za kawałkiem porządnego trawnika gdzie można spokojnie pohasać.
Jak znów pojadę do Paryża, to oprócz spacerów jego ulicami chciałbym i pobiegać.
Oprócz tego, to wszystko mi się podobało:-)
Bagietki bardzo dobre, mieszkanie miało wygodne dywany i spało mi się na nich doskonale. Nawet sprawdziłem jakie było łóżko... przede wszystkim takie niskie, że nawet łapy nie musiałem wysoko podnosić i już na nim byłem. Zwinąłem się w kłębek i już zasypiałem, gdy Pani zobaczyła w lustrze moje odbicie. Od razu mnie przepędzono. A ja nawet sobie pomyślałem, że to może taka kanapa dla mnie, tak zachęcająco wyglądało. No trudno. Potem nawet gdy zostawałem sam, to się tam nie pchałem, taki to posłuszny jestem.
Po dniu pełnym atrakcji oczy same mi się zamykają:
Uliczka przy której mieszkałem. Wygląda na cichą i spokojna, taka też była, ale z niej wchodziło się na ulicę wyżej prezentowaną, a tam to każdego dnia i każdej nocy wiele się działo:-)